Joyland

'Er moet een balans zijn in het leven', zegt de pater familias in het Pakistaanse Joyland. Mannen verdienen de kost, vrouwen doen het huishouden, punt uit. De jongste zoon des huizes, de werkloze Haider, heeft die balans aan het wankelen gebracht. Zijn vrouw Mumtaz heeft een baan als schoonheidsspecialiste, terwijl hij thuis op zijn jonge nichtjes past. Wanneer hij werk vindt, haalt iedereen opgelucht adem. Ten onrechte, zo blijkt in een film die delicate thema's expliciet durft te benoemen, en daarvoor werd afgestraft met een vertoningsverbod in Punjab, de Pakistaanse deelstaat waar hij nota bene werd opgenomen.

Thuis blijven dingen niet lang geheim. Zoals Haiders nieuwe baan als achtergronddanser van trans artieste Biba. Terwijl de relatie tussen Haider en Biba almaar intiemer en problematischer wordt, ziet Mumtaz' haar droom van zelfstandigheid in rook opgaan. En dat is eigenlijk de ware tragedie van Joyland. Wanneer Mumtaz ook nog zwanger wordt, lijken alle wegen naar een relatief onafhankelijke positie binnen een in zijn patriarchale traditie versteende maatschappij voor haar afgesneden. De emancipatie van Haider is de genadeklap voor Mumtaz.

Joyland was vorig jaar winnaar van de Queer Palm van het festival van Cannes. De eerste Pakistaanse inzending voor de Oscars haalde de shortlist, maar viel bij de laatste selectie af. Hoe urgent de film van regisseur en scenarist Saim Sadiq is, mag blijken uit een landelijk vertoningsverbod door de Pakistaanse autoriteiten, dat na (inter)nationale protesten werd teruggedraaid. Maar in Punjab, en dus ook hoofdstad Lahore waar de film zich afspeelt, bewaakt men vooralsnog met vaste hand de 'goede zeden'.