Fallen Leaves

Ansa en de man die we alleen bij zijn achternaam Holappa leren kennen scharrelen aan de onderkant van de arbeidsmarkt hun karige kostje bij elkaar. Beiden verliezen hun baan; zij buiten haar schuld, hij omdat hij te veel drinkt. Twee dolende zielen die in de absurdistische wereld van de Finse regisseur Aki Kaurismäki onvermijdelijk elkaars pad zullen kruisen. Die ontmoeting geeft hoop op verandering, misschien zelfs liefde, al blijft het behelpen, in een omgeving waar de tijd sinds de jaren zestig stil lijkt te hebben gestaan.

Wie eerder kennismaakte met het werk van de Finse regisseur weet wat hem of haar te wachten staat. Een mistroostig universum bevolkt door mistroostige types die niet alleen gevangen zitten in een beroerde situatie, maar ook in zichzelf. De gezichten van Kaurismäki's personages vertonen vaak maar één uitdrukking: doffe berusting. Pogingen iets aan hun (nood)lot te veranderen leiden niet alleen tot droogkomische verwikkelingen, maar ook tot onverwacht ontroerende momenten. Én, in dit geval, tot een bekroning met de juryprijs van Cannes.

Terwijl de wereld op de ondergang lijkt af te koersen - op de radio overheerst het nieuws over de inval van Rusland in Oekraïne - gloort er voor de twee verschoppelingen een sprankje hoop. Veelbetekenend is de scène waarin we hen in een bioscoop aantreffen waar Jim Jarmusch' zombiekomedie The Dead Don't Die draait. Na afloop bekent Ansa nog nooit zo hard te hebben gelachen. Soms zijn rampspoed en ellende, mits grotesk uitvergroot, zo onweerstaanbaar grappig, dat je er weer even tegen kan. Dat is voor ons kijkers niet anders dan voor Ansa en Holappa.