Until Tomorrow

Tot nu toe heeft grafisch ontwerpster Fereshteh het bestaan van haar twee maanden oude dochtertje voor haar ouders geheim kunnen houden. Als ongehuwde moeder bewoont ze een appartementje in Teheran; de verwekker heeft het laten afweten. Dan komt het bericht dat haar ouders die avond zullen langskomen. Razendsnel moet Fereshteh het kind ergens anders zien onder te brengen. Het is het begin van een wanhopige tocht langs tal van adressen, in een film die de spanning van een race tegen de klok combineert met zorgvuldig gedoseerde maatschappijkritiek.

Bij haar zoektocht krijgt Fereshteh steun van haar beste vriendin Atefeh. Twee vrouwen die op hun eigen bescheiden manier tegen de stroom oproeien. Een van de eerste adressen waar ze aankloppen, is het kantoor van een bevriende vrouwelijke advocaat. Die blijkt de dag tevoren gearresteerd. 'Waarom?' vraagt Fereshteh zich af. 'Omdat ze advocaat is', suggereert Atefeh droogjes. De Iraanse regisseur Ali Asgari komt ermee weg, wat op zichzelf al een wonder mag heten, ook al werd de film gedraaid vóór de grote protesten die uitbraken na de dood van Mahsa Amini in september 2022.

Het handheld gedraaide Until Tomorrow heeft geen virtuoos camerawerk of handige scenariotrucs nodig om de kijker bij de strot te grijpen. De realiteit van het alledaagse bestaan onder een vooral voor vrouwen repressief regime is al beklemmend genoeg. In een lange opname aan het slot van de film brengen Asgari en actrice Sadaf Asgari, een nicht van de regisseur, het dilemma van Fereshteh magistraal aan de oppervlakte. Het verzet tegen onderdrukking is ook een worsteling met het eigen geweten.