The Old Oak
Drama
Het noordoosten van Engeland was decennia geleden een mijnstreek waar het leven hard was, maar saamhorigheid vanzelfsprekend. Tot het economisch beleid van Margaret Thatcher de ziel uit de gemeenschap haalde door de mijnen met tientallen tegelijk te sluiten. Ergens in die regio houdt TJ Ballantyne met zijn dorpscafé moeizaam overeind wat er na al die jaren nog aan verbondenheid resteert. Met de komst van een groep Syrische vluchtelingen slaat doffe berusting om in woedend onbegrip. In zijn laatste film houdt de inmiddels 87-jarige Ken Loach wederom de vinger aan de pols van de tijd.
Ballantyne, zelf een oud-mijnwerker met een activistisch verleden, gaat niet mee in het xenofobe sentiment. Integendeel, hij sluit vriendschap met de jonge Syrische Yara, die we in het begin van de film in de weer zien met een fototoestel waarmee ze haar nieuwe omgeving vastlegt. Een schrijnend contrast met de foto's in TJ's pub, die herinneren aan het de solidariteit en strijdbaarheid van de toenmalige gemeenschap. Ze ontlokken Yara de veelbetekenende uitspraak: 'Als je samen eet, blijf je bij elkaar.'
The Old Oak zou weleens de laatste film kunnen zijn van een regisseur die het al ruim een halve eeuw opneemt voor de onderklasse van de Britse maatschappij. Denk aan de mannen die in I, Daniel Blake (2016) en Sorry We Missed You (2019), gemangeld door het systeem, door de ondergrens van het bestaan zakken. De oude eik die de regisseur inmiddels zelf is geworden, is in interviews nog even kritisch als voorheen, maar laat ons ditmaal achter met een boodschap van hoop.
Ballantyne, zelf een oud-mijnwerker met een activistisch verleden, gaat niet mee in het xenofobe sentiment. Integendeel, hij sluit vriendschap met de jonge Syrische Yara, die we in het begin van de film in de weer zien met een fototoestel waarmee ze haar nieuwe omgeving vastlegt. Een schrijnend contrast met de foto's in TJ's pub, die herinneren aan het de solidariteit en strijdbaarheid van de toenmalige gemeenschap. Ze ontlokken Yara de veelbetekenende uitspraak: 'Als je samen eet, blijf je bij elkaar.'
The Old Oak zou weleens de laatste film kunnen zijn van een regisseur die het al ruim een halve eeuw opneemt voor de onderklasse van de Britse maatschappij. Denk aan de mannen die in I, Daniel Blake (2016) en Sorry We Missed You (2019), gemangeld door het systeem, door de ondergrens van het bestaan zakken. De oude eik die de regisseur inmiddels zelf is geworden, is in interviews nog even kritisch als voorheen, maar laat ons ditmaal achter met een boodschap van hoop.
