On Ira

De tachtigjarige Marie verlaat het leven liever als 'een glimmend appeltje' dan als 'verschrompelde courgette', zoals ze zelf zegt. Of zorgverlener Rudy maar even zijn handtekening wil zetten onder een euthanasieverklaring. Nee, haar zoon Bruno en kleindochter Anna weten nog van niets. Marie vindt het lastig haar dierbaren te vertellen van de kanker die na een succesvolle eerdere behandeling onomkeerbaar is teruggekeerd. Zo begint On ira (letterlijk: 'We zullen gaan'), een tragikomedie waarin moedwil en misverstand elkaar afwisselen, totdat de waarheid onvermijdelijk boven tafel komt.


Met Rudy in het complot lokt Marie haar zoon en kleindochter mee op een reis naar Zwitserland. Zogenaamd om een erfenis te incasseren, in werkelijkheid om rustig te kunnen sterven in een levensbeëindigingskliniek. In de vertrouwde traditie van de roadmovie à la Little Miss Sunshine gaan het viertal vervolgens in een aftandse camper op pad. Debuterend regisseur Enya Baroux en haar scenaristen weten het uur der waarheid behendig uit te stellen, wat enerzijds geestige situaties oplevert, maar uiteindelijk ook pijnlijke. Nettoresultaat: een hartverwarmende, genuanceerde film over het recht op zelfbeschikking.


Baroux droeg de film op aan haar grootmoeder, die haar lijdensweg tot het bittere eind uitzat omdat hulp bij zelfdoding in Frankrijk verboden was. Inmiddels heeft de actualiteit de film ingehaald. Sinds eind mei van dit jaar is, in het geval van ondraaglijk lijden, dankzij een wetswijziging hulp bij zelfdoding toegestaan. Maar al is het verhaal van On ira formeel gezien misschien achterhaald, uiteindelijk draait het in de film om wezenlijker zaken: liefhebben, maar elkaar ook de waarheid durven zeggen; omarmen én durven loslaten.


Scenario: Enya Baroux, Philippe Barrière, Martin Darondeau