Piccolo Corpo

Omdat doodgeboren kinderen niet mogen worden gedoopt, zijn ze veroordeeld tot een eeuwig verblijf in het voorgeborchte. Althans, in de door geloof en bijgeloof beheerste wereld van Agata, een jonge vrouw die anno 1900 met haar man op een eilandje voor de Italiaanse noordoostkust woont. En het is juist dit ongeluk dat haar overkomt. Wanneer Agata hoort van een heiligdom waar het lichaampje voor één ademtocht tot leven kan worden gewekt, zodat het gedoopt kan worden, staat haar besluit vast. Met het stoffelijk overschot in een kistje begint ze aan een even gevaarlijke als betoverende tocht.

Onderweg krijgt Agata gezelschap van een jongen genaamd Lince, met wie gaandeweg een bijzondere band ontstaat. Lince wordt gespeeld door een actrice, waarmee de film een eigentijds thema als genderfluïditeit aantikt. Dat debuterend regisseur Laura Samani haar personages in het plaatselijke dialect laat praten, kan eveneens als een statement worden opgevat. Een politieke keuze, noemt ze het zelf, omdat het officiële Italiaans volgens haar een 'kunstmatige' taal is, een taal van machthebbers, niet van het volk.

Agata's denkbeelden mogen wortelen in eeuwenoud bijgeloof, haar beslissing om tegen de wil van haar echtgenoot haar doodgeboren kind een 'tweede kans' te geven en - al even ongehoord - zonder mannelijke begeleiding op reis te gaan, is een staaltje female empowerment avant la lettre. Zonder dat het geforceerd aandoet verbindt Samani historische authenticiteit met een hedendaagse blik. Overigens werd het begrip voorgeborchte door paus Benedictus XVI in 2006 afgeschaft. Of het voor de onverzettelijke Agata veel verschil zou hebben gemaakt, is maar de vraag.